Katarzyna Balcerzak, kl. 1
XXXIV LO z Oddziałami Dwujęzycznymi
im. Miguela de Cervantesa

O świętowaniu niedzieli

Często zadajemy sobie pytanie: po co chodzić do kościoła? Nie widzimy w tym budynku nic nadzwyczajnego, nie wierzymy, że samo uczęszczanie na coniedzielną mszę, może pozytywnie wpłynąć na nasze życie. Jednak wskazówek co do postępowania, jako prawdziwy katolik, udziela nam Jan Paweł II w swoim liście "O świętowaniu niedzieli".

Zacznijmy od tego, że już w czasach apostolskich niedzielę określano mianem "Dnia Pańskiego". To właśnie tego dnia Jezus zmartwychwstał, pokonując tym samym grzech i śmierć. Niedziela jest również pierwszym dniem istnienia świata. Dzięki świętowaniu niedzieli, Kościół wskazuje nam moment, w którym "tajemnica początków łączy się z tajemnicą ostatecznego przeznaczenia świata". Jednak aby zrozumieć znaczenie tego dnia oraz odpowiednio go przeżywać, trzeba otrzymać łaskę wiary w zmartwychwstałego Chrystusa.

Zgodnie z tradycją apostolską, Sobór Watykański II potwierdził znaczenie niedzieli. Również Paweł VI podkreślił jej wagę, zatwierdzając nowy Kalendarz rzymski oraz przepisy określające porządek roku liturgicznego. Jednak niestety zdarza się, że chrześcijanie nie potrafią należycie świętować niedzieli, skupiając się w tym dniu wolnym od pracy na własnych przyjemnościach i rekreacji, jednocześnie zapominając o jej pierwotnym sensie. Aby prawidłowo pojąć istotę niedzieli, niezbędna jest dojrzałość duchowa oraz dostrzeżenie w tym dniu głębszego sensu, czegoś innego niż zwykłe "zakończenie tygodnia". Można powiedzieć, że dzień ten stanowi centrum życia chrześcijańskiego. Ofiarowując niedzielę Chrystusowi, możemy spodziewać się, że zostaniemy w zamian obdarzeni miłością oraz łaską.

Pismo święte mówi, że sam Bóg uświęcił siódmy dzień stworzenia świata - niedzielę - ustanawiając ją dniem wolnym od pracy. Ten sam motyw odpoczynku przejawia się w momencie, gdy lud po wyjściu z Egiptu znajduje się w ziemi obiecanej. Podobne doświadczenie może spotkać i nas, o ile będziemy naśladować posłuszeństwo Chrystusowi i oddanie Ojcu. Ów odpoczynek nie oznacza jednak braku działania, tylko podkreśla specyficzną więź między Bogiem, a człowiekiem. Tego dnia każdy chrześcijanin powinien wznosić swój głos do Boga i odrzucić sprawy przyziemne oraz świętować dzieła Stworzyciela, chociażby z szacunku do Pana - skoro to On uświęcił siódmy dzień, oznacza to, że jest on Jego dniem, dniem Pańskim.

Ponadto kult niedzieli miał miejsce już w pierwszych latach po zmartwychwstaniu Jezusa. Na początku V w. papież Innocenty I pisał: "My świętujemy niedzielę, aby wspominać chwalebne zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa nie tylko w dzień Wielkanocy, ale każdego tygodnia." Nadzwyczajna istota niedzieli jako dnia świętego jest podkreślana szczególnie mocno w tradycji Kościołów Wschodnich.

Zwłaszcza w niedzielę chrześcijanin powinien pamiętać o zbawieniu, którym został obdarzony oraz o tym, że dzięki chrztowi stał się nowym człowiekiem w Chrystusie. Św. Bazyli wyjaśnia, że niedziela symbolizuje życie wieczne - ostatni dzień, który nigdy nie będzie miał końca. Jest to obietnica Boga, która jest głównym celem chrześcijanina, czymś co go umacnia w wierze. Dzień Pański to także dzień światłości. Niedziela jest dniem światłości, można ją więc nazwać także dniem ognia. Jezus ukazał się Apostołom i tchnął w nich Ducha Świętego, który wstąpił z mocą w postaci "języków ognia". Wydarzenie to nadaje niedzieli kolejnego wymiaru - chrześcijanie radują się ze spotkania zmartwychwstałego Jezusa ze swoimi uczniami, który zsyła na nich łaskę Ducha Świętego.

W Ewangelii wg św. Mateusza czytamy: "Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata". Słowa te przypominają nam o obecności Chrystusa, tak więc skoro niedziela jest dniem zmartwychwstania, to jednocześnie świętujemy fakt, iż ów Zmartwychwstały wciąż jest obecny pośród wierzących. Aby tę obecność głosić i przeżywać we właściwy sposób, nie możemy poprzestać na modlitwie indywidualnej oraz wspominaniu Jego śmierci jedynie w swoim sercu. Przyjmując sakrament chrztu, jednocześnie zostaliśmy włączeni do wspólnoty Kościoła. To właśnie z ludźmi z tej wspólnoty, Ludem Bożym, powinniśmy świętować niedzielę. To dzięki nim łatwiej byłoby uświadomić sobie, że Chrystus umarł za nas, a dzięki Jego ofierze zostaliśmy odkupieni.

Podczas niedzielnej Mszy św. zebrani chrześcijanie najsilniej przeżywają to, czego Apostołowie doświadczyli w dniu Paschy, kiedy to zmartwychwstały Chrystus objawił się im. To dzięki nim, po dziś dzień znamy przebieg tamtych wydarzeń oraz słyszymy pozdrowienie Jezusa: "Pokój wam!". W następnym objawieniu się Jezusa, możemy dostrzec już początek kultu dnia świętego - pierwsza chrześcijańska wspólnota gromadzi się co niedzielę, aby uczcić dzień zmartwychwstania oraz wyznać wiarę i zebrać owoce obietnicy: "Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli".

Pomimo, że Eucharystia niedzielna nie różni się, sama w sobie, od tych sprawowanych w każdy inny dzień, to jednak wiąże się ona z obowiązkiem uczestnictwa całej wspólnoty, właśnie dlatego, że jest sprawowana w rocznicę zmartwychwstanie Chrystusowego. Również z tego powodu ma ona szczególnie uroczysty charakter. Podczas "łamania chleba" dokonuje się urzeczywistnienie tajemnicy Kościoła, a wspólnota otwiera się na komunię z Kościołem powszechnym.

W każdą niedzielę Kościół podąża drogą do ostatecznego dnia Pańskiego, który będzie trwał wiecznie - życia wiecznego. Oczekiwanie przyjścia Chrystusa jest wpisane w tajemnicę Kościoła, jednak niedziela, jako dzień zmartwychwstania, podkreśla nadzieję na jego powrót.

Podczas Mszy św. spotkanie z Jezusem dokonuje się poprzez udział w uczcie słowa i Chleba życia. Pierwsza z nich daje wiernym zrozumienie historii zbawienia, druga natomiast urzeczywistnia realną substancjalną i trwałą obecność zmartwychwstałego Pana. Liturgiczne głoszenie słowa Bożego jest dialogiem między Bogiem a wiernymi. W tej rozmowie ogłaszane są prawdy o zbawieniu oraz przypominane zobowiązania, wynikające z Przymierza.

Jedność wspólnoty staje się bardzo wyraźnie widoczna, gdy zwrócimy uwagę na to, że Eucharystia ma charakter uczty paschalnej, podczas której pokarmem staje się sam Chrystus. Tak więc uczestnictwo w Mszy św. jest komunią z Jezusem, który składa się za nas w ofierze swojemu Ojcu. Spożywając Chleb życia, wierni otrzymują moc, by móc zmierzyć się z problemami i zadaniami codziennego życia.

Niedziela jest wzorcem, który pozwala zrozumieć w jaki sposób powinno się obchodzić pozostałe uroczystości roku liturgicznego ważnych dla chrześcijanina na tyle, że ich waga została podkreślona przez Kościół, poprzez nałożenie obowiązku uczestnictwa we Mszy św.

Reasumując, sam Bóg ustanowił ten dzień wyjątkowym, zaprzestając pracy nad stworzeniem świata. Również w niedzielę zmartwychwstał Jezus - od tamtej pory zaczął szerzyć się kult dnia Pańskiego, jako uczczenie tego wydarzenia. Uczestnictwo we Mszy św. otwiera nas na Boga oraz Ducha Świętego, który z kolei umacnia nas w wierze i pomaga znosić trudy życia codziennego. Dzięki prawidłowemu obchodzeniu dnia Pańskiego, utrwalamy się we wspólnocie. Powinien to być dzień, w którym jesteśmy szczególnie wyczuleni na cudze cierpienie, w związku z czym poświęcamy się dziełom miłosierdzia, działalności charytatywnej oraz apostolstwu.